همیشه یه شکل و یه جور اتفاق می افته... اولش دلم میگیره... به خودم میگم برم پای رایانه یه کم موسیقی گوش بدم... دستم دستور پخش رو صادر میکنه و بعد از اون ، دیگه مغزم کار نمیکنه... میرم تو یه جور حالت مدهوشی... بسته به نوع آهنگ حالت هم فرق میکنه... مسحورکننده یا شادی آور یا غمناک... چنان تو مغزم جا خوش میکنه که دلم نمیخواد از جلوی کامپیوتر(با پوزش از فرهنگستان ادب فارسی) بلند بشم...
بعضی از اشعار که از دیوان حافظ انتخاب شدن خیلی برات عجیب هستن... گاهی با خودم میگم آخه چه رمزیه که این بیت های ساده و معمولی روی کاغذ تا این حد گوشنواز و دلنشین میشن؟ حدس میزنم به راز ماندگاری موسیقی پی برده؟!!
هر وقت گوش میکنم به صداش برام تازگی داره...انگار هیچ وقت کهنه نمیشه...ای کاش هیچ وقت کهنه نشه...
del ast digar.har deli ra navaee khosh ast...kash kohne nashavad
ReplyDelete