نوآر ایرانی

دلم برای نوشتن در اینجا تنگ شده بود. چند روزی تلفن ساختمان ما قطع بود (به دلیل یکسری تعمیرات) و اصلاً نمی توانستم به سراغ اینترنت بیایم. ولی خدا را شکر مشکل قطعی سیم ها حل شد و همه چیز ختم بخیر شد.

این روزها ، سه چهار تا فیلم دیدم. کم کم داشت یادم می رفت که داوطلب کنکور هستم. دو فیلم کوتاه که به دوستانم تعلق داشت و بعداً به آنها می پردازم.

سگ کشی بهرام بیضایی و هزارتوی پن از گیلرمو دل تورو فیلم هایی هستند که برای بار دوم به تماشای شان نشستم.

سگ کشی را چند سال پیش با کیفیتی نه چندان خوب دیدم. تقریباً چیز زیادی از آن به خاطر نداشتم ولی به لطف نسخه دی وی دی ، دیگر مشکلی از بابت کیفیت برایم پیش نیامد . سگ کشی برای فضای ایرانی مناسب نبود. داستانش با کشوری مثل ایران هیچ تناسبی ندارد. روی خط باریکی حرکت می کند که هر لحظه می تواند ناکامی کارگردانش را درباب ساختن چنین اثری اثبات کند ولی با اندکی اغماض، فیلم نمی لغزد.

حکایت زنی که به دل ماجرا می زند و در دنیای مردان خشن، حیله گر، بوالهوس، ریاکار و... برای نجات همسرش از بدهکاری تلاش می کند. (خیلی هالیوودیه ، مگه نه؟) در کل سعی شده قواعد ژانر نوآر در فیلم رعایت شود(به خصوص در فیلمنامه) که این تلاش جای تحسین دارد.

نوآر ایرانی بهرام بیضایی از بازیگران قدرتمندی بهره گرفته که بعضی از آنها اصلاً نقش پر رنگی ایفا نمی کنند و در حدّ 7 ، 8 دقیقه در فیلم ظاهر می شوند. و در مواردی فرعی ترین نقش ها به بازیگران حرفه ای سپرده شده تا فیلم سقوط نکند. این نکته جالب توجه است.

اولین نظری که پدر و مادرم درباره فیلم داشتند این بود که اصلاً به زندگی واقعی نزدیک نبود و فیلم را دوست نداشتند. فکر می کنم تا زمانی که تماشاگران سینمای ایران فقط توقع فیلم های واقع گرا از این سینما دارند ؛ شاهد آثار متفاوت در سینما کشور نخواهیم بود.

قبول دارم که فضای خیلی از داستان ها با فرهنگ شرقی(+) و جهان سومی(- ) ما جور نمی آید ولی لازم است تجربه ها و جسارت های این چنینی را قدر بداریم.