شهید بزرگ خلق های خاورمیانه

مطمئنم حتی کسانی که چندان در فضای مذهبی بزرگ نشده اند و اعتقادات محکمی درباره اسلام ندارند، اسیر فضای محرم می شوند... جنب و جوش من در محرم فقط منحصر به کودکی ام بود... این چند سال چندان اعتقادی به سینه زنی یا رفتن به دسته جات ندارم... گرچه عده ای می گویند شور محرم در همین چیزهاست... اما چه کنم که اعتقادم درباره این موضوعات را از دست داده ام... ولی اشک ریختن برای« شهید بزرگ خلق های خاورمیانه*» را هیچ کسی نمی تواند کنار بگذارد... یک تراژدی بزرگ که اندیشه و اعتقاد دینی باعث اش شد... داستانی بسیار انسانی درباره مردی آزاده که تن به ذلت نداد... حاضر نبود پای بر عقیده اش بگذارد... و سرانجام با رنگ سرخ، در روز واقعه ، نام بر صفحه تاریخ حک کرد...

یادم می آید سالها پیش به خاطر نزدیکی به مسجد ، زیاد به آنجا می رفتیم [آن موقع مسجد این طوری بوی مرده نمی داد...] صبح ها با دسته مسجد حرکت می کردیم...برای من که هفت هشت سالم بود بیشتر مثل راهپیمایی بود... وای که چقدر لذت بخش بود دوران کودکی... مردمی که اطراف بودند؛ گریه می کردند و من و خواهرم از خوردن شربت های جور واجور به شعف می آمدیم... دسته هایی که می آمدند... طول شان ، صدای نوحه خوان شان، امکانات شان ... همه را بررسی می کردم... اینکه کدام بلندتر بود یا صدای کدام ، شعر کدام گوش نوازتر بود یا کدام ها زنجیر داشتند یا کدام ها فقط سینه می زدند...

افسوس که همه این ها کم رنگ شدند... دم را غنیمت نشمردیم... خدایا ! از اینکه هر کدام از ما انسان ها نیمه اول زندگیمان را در انتظار نیمه دوم و نیمه دوم را در حسرت نیمه اول می گذرانیم؛ ما را ببخش!!!

------------------------------------------------------------------------------------------------

* این ترکیب را یک بار در دادگاه گلسرخی از زبانش شنیده ایم.