آنچه عقل مي گويد، آنچه احساس مي گويد

امان از این هفت دقیقه لعنتی که من را بین طرفداری یکی از این دو تیم معلق و سرگردان کرده بود. از یک طرف می گفتم سپاهان تا اینجا مقاومت کرده ، و هیچ مزدی بالاتر از قهرمانی نمی تواند ، این همه تلاش و خستگی را معنا کند. از طرف دیگر با وجود اینکه، علاقه ای به پرسپولیس ندارم ولی دوست هم نداشتم افشین قطبی ناکام فصل را تمام کند. مدام چهره اش می آمد توی ذهنم ، روز اولی که آمده بود ایران یا کلماتی که بعد از برد به کار می برد که گل سرسبدشان توصیف بازی با لغت «بین المللی» و احتمالاً گل محسن خلیلی با صفت «محشر» بودند. امروز همه شاهد بودند که نیرویی می خواست پرسپولیس قهرمان شود؛ که شد. خوشحالم... ؛ ولی حق سپاهان نبود که بدین شکل قهرمانی را از او بگیرند.(یا اینکه خودش از خودش بگیرد) در اینکه پرسپولیس شایسته قهرمانی بود هیچ شکی ندارم اما عقیده دارم هفت دقیقه زمان تلف شده بودار است (هر چند شاید واقعاً این قدر زمان تلف شده داشت)... اگر این یک بازی معمولی بود اینقدر زمان گرفته می شد؟... هرگز...

سپاهان تقریباً شایسته قهرمانی بود ولی قهرمانی سپاهان مساوی با ناراحتی 90 هزار نفر بود که بعد از باخت، قابل تصور نیست که چه عکس العملی از خودشان نشان می دادند.

مورد دوم شش امتیاز کسر شده است. این موقعیت را تصور کنید... سپاهان قهرمان می شد و بیست روز بعد دادگاه رأی به بازگرداندن شش امتیاز پرسپولیس می داد. چه کسی حاضر می شد زحمت جار و جنجال هایش را بر عهده بگیرد. پس چه بهتر که همین امروز پرسپولیس قهرمان شد.

اما چرا شایستگی سپاهان برای قهرمانی از پرسپولیس کمتر می دانم ... بیایید رو راست باشیم اگر سپاهان واقعاً قهرمانی می خواست هفت دقیقه یا ده دقیقه وقت تلف شده برایش چه فرقی می کرد...

خلاصــه، عقل می گوید؛ قهرمانی حق پرسپولیس بود؛ ولی، احساس می گوید؛ای کاش مساوی تمام می شد.